Бұдан 92 жыл бұрын, 1917 жылғы 5-13 желтоқсан аралығында, Орынборда ІІ жалпықазақ құрылтайы өтті.
Делегат ретінде 81 адам қатысқан құрылтайдың күн тәртібінде қазақ қоғамы үшін аса өзекті болған жер, білім беру, милиция, т.б. барлығы 10 мәселені қаралды. Құрылтай Қазақ автономиясын жариялауды қолдап дауыс берді.
Қазақ автономиясының құрамына сол кездегі Бөкей ордасы, Орал, Торғай, Ақмола, Семей, Жетісу, Сырдария, Ферғана, Самарқан облыстары, Әмудария, Закаспий облыстарындағы қазақ уездері және Алтай губерниясындағы қазақтар кіретін болып белгіленді. Жаңадан құрылған автономия «Алаш», ал Ұлт кеңесі – Үкіметтің атауы «Алашорда» болып бекітілді. Алашорданың уақытша орны – Семей қаласы деген ұйғарым жасалды.
Балама негізде өткен сайлауда Алашорда үкіметінің төрағасы болып Әлихан Бөкейхан сайланды. Үкіметтің құрамына сол кездегі қазақ зиялылары енді.
Бірақ олар көзі тірісінде асқақ арманына жете алмады, Ресейде билікті басып алған большевиктер өкіметі Алашорданың қызметіне тыйым салып, кейіннен алаш зиялыларын түгелдей «халық жауы» деген жаламен атылып, түрмеге қамалып, жақын-жуығымен қоса репрессияға ұшырады.
Алаш зиялылары арман еткен тәуелсіз мемлекет Қазақ жерінде тек осы құрылтайдан соң арада 74 жыл салып құрылды. Соншама жыл Советтер одағының құрамында болып келген советтік Қазақстан тек совет мемлекеті тараған соң ғана, Одақта болған 15 республиканың ең соңы болып тәуелсіздік туралы декларацияны жариялады.
Жаңа мемлекетті басқару тізгіні бұрынғы советтік компартия басшыларының қолында қалды.
Бірақ, осыдан бір ғасырдай уақыт бұрын қазақ халқының тәуелсіздігі үшін патшалық Ресейдің отарлау саясатына қарсы ұлттық күресті бастап, еуропалық даму жолына негізделген мемлекет құруды арман еткен алаш зиялылары мемлекеттік деңгейде ескерілмей келеді.
Алашорданың құрылған, Алаш құрылтайының шақырылған күндері мемлекеттік дәрежеде атап өтілген емес. Алаш қайраткерлерінің мұрасын жинастыру, қызыл қырғын кезінде атылғандардың, айдауда өлгендердің сүйегі қайда қалғанын іздестіру секілді мәселелер жекелеген азаматтардың еншісіне қалып отыр.
Тәуелсіз Қазақстанда Астананың туған күні немесе бәленбай жазушының мерейтойы деп жылда дүркіретіп өткізіліп жататын сән-салтанатқа жиналатын жоғары шенді ұлықтардың ешқайсысын Алашорда тақырыбына жетім қыздың тойындай болып өтетін шаралардан көрмейсіз. Оның мысалы осыдан екі жыл бұрын Қазақстанда Алашорданың 90 жылдығы қалай аталып өткізілгендігінен аңғарылды.
Дәл қазіргі уақытта Қазақстанның астанасынан қызыл репрессия құрбандарының, немесе ашаршылықта шыбындай қырылған қазақтың тарихын өскелең ұрпақтың жадына салу мақсатымен қойылған ескерткіш таппайсыз. Советтік билік кезіндегі саяси-қуғын сүргін құрбандарына арнап 1997 жылы Астанада орнатылған ескерткіш, «бұл жердегі архитектуралық үйлесімді бұзып тұр» деген желеумен осыдан екі жыл бұрын қаладан отыз шақырым жерге көшірілген, қазір ол ескерткіштің орнында Қазақстанның үлкен туы ілініп тұр. Сондай-ақ Астанада қазақ елінің тарихына арналған өзге ескерткіштер кешені бой көтерді, оларға қатысты дау да шықты.
Тәуелсіздіктің алғашқы жылдарындай емес, қазір советтік кезеңдегі қазақ тарихына жаңаша көзқараспен қарап, тиісті бағасын беруге бірен-саран тарихшы ғалымдар мен жекелеген ізденімпаздар болмаса қазіргі билік басындағылар онша құлықты емес секілді.
Мысалы, кешегі Алаш зиялылары сынды миллиондаған адамның жаны мен тәнін азаптап, өмірін қиған сталиндік билікті Гитлердің нацистік режиммен теңестірген Еуропадағы қауіпсіздік және ынтымақтастық ұйымының ұстанымы тәуелсіз Қазақстан басшылығындағыларға жақпай қалды.
Ажалы кешегі большевиктерден болған алаштың құнын сұрау Кремльдегілерге ғана емес, Астананың төрінде отырғандарға да жақпайтын секілді. Қазақ халқы секілді Советтер одағының құрамында болып, кейін тәуелсіздігін жариялаған Украина секілді елдер ХХ ғасырдың отызыншы жылдарындағы ашаршылықты өз халқына қарсы «геноцид» деп танып, айыптап жатқанда Қазақстан билігі қаймана қазақ үшін дәл сондай «большевиктік нәубет» болған кезеңге саяси баға беруді талап еткен қоғамдық пікірге меңіреу кейіп танытып отыр.
Мүмкін бұл, кешегі совет заманынан қатып-семіп қалған таным-түсінікке байланысты болар? «Алаш», «Алашорда» деген сөзді қолдан құбыжық етіп көрсеткен коммунистік саясатты жүргізген, сол идеологияны дәріптеп билікте мансабы өскендер Астанадағы үлкен кабинеттерде әлі отыр емес пе?
Filed under: Қоғам тынысы | 1 Comment »